Dziś chciałam o naszych piecach kaflowych, bo jestem strasznie z nich dumna. Choć są niby takie zwyczajne i może nie przez wszystkich lubiane, ja je kocham.
Piece kaflowe- dusza Lipowego Siedliska!!!!!
Na Mazurach od paru dni mamy wyraźny spadek temperatury. Wszystko wskazuje na to, ze idzie jesień. Wieczory stały się chłodniejsze. Mija czas na późne biesiady przy ognisku. Choć kocham te klimaty, to nie jest mi zal ze się kończą. Bo jakże milo jest posiedzieć w domu, w którym jest milo, ciepło i przytulnie. A ciepło dają nam nasze piece kaflowe, które z uporem postanowiliśmy zatrzymać. Piece musieliśmy PRZESTAWIĆ,czyli rozebrać i postawić na nowo. Byl to niestety jedyny ratunek by je zachować. Poczałkowo mąż zastanawiał się nawet nad tym, czy ich sam nie rozbierze i postawi ale to nie takie proste jak się wydaje. Lektur na temat prac zduńskich jest bardzo niewiele a jak coś już się już znajdzie, to po zawrotnej cenie. W antykwariacie za jeden tom, a było ich 2 zawołano 500 zł, - szaleństwo!!!!. Zdecydawalismy się na usługę zduńska. Zduna ściągaliśmy aż z Iławy, bo w pobliżu nikogo nie znaleźliśmy. To naprawdę zawód na wymarciu.
Choc piece te wymagaly gruntownego remontu i sporego nakladu finansowego to jestem z nich dumna i i nie zaluje tej inwestycji. Piecyki nagrzewaja sie teraz szybciutko i trzymaja ciepło bardzo dlugo, a o to przeciez chodzi. Kocham ten zapach palacego sie drewna, to strzelanie, syczenie. To one nadaja dusze naszemu Lipowemu Siedlisku, sprawiaja ze czuje sie w nim bezpiecznie i dobrze. A co najwazniejsze sa cudowna ozdoba i swojego rodzaju powrotem do przeszlosci, wspomnieniem dziecinstwa.
